ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ղարաբաղյան հարցը ընտրությունների «լույսին ներքո»

Ղարաբաղյան հարցը  ընտրությունների «լույսին ներքո»
24.02.2017 | 01:32

Որպես օրինաչափություն, ղարաբաղյան հիմնախնդիրը միշտ էլ եղել է ընտրությունների առանցքում: Առաջին հերթին գեոխաղացողների համար: Վերջիններս փորձել են այս կամ այն կերպ խնդիրը մանիպուլացնել` կողմերից ինչ-որ բան պոկելու, սեփական շահերն առաջ տանելու համար:


Հայաստանյան առաջիկա ընտրություններում, սակայն, մասամբ պասիվ հայեցողական վիճակ է առաջացել այս առումով: Ճիշտ է, օրերս Մյունխենում տեղի ունեցած հանդիպման ժամանակ ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահներն «ավետեցին», որ մարտին կլինեն տարածաշրջանում, այնուհանդերձ, բոլորին էլ հասկանալի է` հերթական այցը կլինի «պտիչկայի» համար:
Ի դեպ, ավելի խոսուն էր մի քանի օր առաջ Բաքվում ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի զինված ուժերի հրամանատարների հանդիպումը, ոչ, իհարկե, Ղարաբաղի հարցով, այլ, ինչպես իրենք ազդարարեցին` ռազմական գործողությունների արագ ինֆորմացիայի փոխանակման, ինչն էլ իր հերթին ազդանշանում էր, որ տարածաշրջանում երկու տերությունների երկխոսության հնարավորությունները, չնայած վերջին շրջանի անսահման կոշտ փոխանակումներին, չեն ավարտվել, ինչն էլ իր հերթին կարող է զսպել «հրձիգ» Ադրբեջանին` սեփական երևակայությանը «զոռ» չտալու: Ըստ Սերժ Սարգսյանի՝ սույն «Ազերբայջանը» կարող է հույս ունենալ, որ Հայաստանի գլուխն ընտրություններով խառն է, և կփորձի կրկին օգտվել առիթից, ինչպես նախորդ ապրիլին, ինչը հայկական կողմը երբեք թույլ չի տա: ԵԱՀԿ ՄԽ-ն` նույնպես. ոչ միայն իր մյունխենյան հայտարարությամբ: Ի դեպ, ԵԱՀԿ ՄԽ-ի այցը մարտին` տարածաշրջան, այս առումով նույնպես որոշակի իմաստ ձեռք է բերում: ՈՒ թե սրան էլ գումարում ես նախորդ օրը ՌԴ ԱԳ նախարար Լավրովի բարձրաձայնումը` «միակ ձևաչափ ԵԱՀԿ ՄԽ-ի» մասին, ապա ըմբռնելի է դառնում Սերժ Սարգսյանի հաջորդ միտքը՝ ստատուս քվոն փոխել այս պահին անհնար է:


Հետաքրքիր են նաև խնդրի ներքին «արծարծման» բաղադրիչները: Հարցի հիմնական պատասխանատու իշխող կուսակցությունն իր, այսպես ասած, քարոզարշավը սկսեց ՊՆ-ից` նույն Ղարաբաղի առնչությամբ հնչեցնելով գլխավոր միտքը՝ ճեղքում բանակցային գործընթացում անհնար է, մենք պետք է հրադադարը փոխակերպենք խաղաղության:
Նկատենք, հայաստանյան այս ընտրություններն ընթանում են բավականին հետաքրքիր պաշտպանական, անվտանգային խնդիրների «ֆոնի» վրա. ՀՀԿ համամասնական ցուցակը ղեկավարում է պաշտպանության նախարարը, ինչն ինքնին սիմվոլիկ է մի շարք առումներով: Ասել է` բանակցային գործընթացում «ճեղքում» չտեսնող Հայաստանը, այնուհանդերձ, իր «վառոդը չոր է պահում»` սպասվելիք բոլոր կարգի սադրանքների, հրոսակումների համար, ինչին մշտապես ընդունակ է ազերի խանը, և սահմանադրական բարեփոխումներից հետո պառլամենտական հանրապետության անցնող Հայաստանը, որը «խաղաղ» ժամանակներում գլխավոր հրամանատար չունի, այնուհանդերձ, իր գաղափարախոսական առաջնահերթությունը տեսավ քաղաքացիական անձ` պաշտպանության նախարարի լիդերության «ներքո»:


Հաջորդ «հետաքրքիր» արծարծումը Հայաստանյան ընտրություններից առաջ Ղարաբաղում տեղի ունեցած հանրաքվեն էր, որին, ի դեպ, մասնակցում էին աշխարհի երեսուն առաջատար երկրների դիտորդներ: Եվ դա Լապշինի` Ադրբեջանին Լուկաշենկոյի «դավադիր» արտահանձնման ֆոնին: Նաև` ԵԱՀԿ ՄԽ բարձրաձայնման, որ չի ճանաչելու հանրաքվեի արդյունքները:
Ասել է` Ղարաբաղը հայաստանյան ընտրություններից առաջ ևս մեկ անգամ ապացուցեց իր ինքնուրույնության գործոնը, ռազմաքաղաքական պետականության տեսակը, մանևրելու հնարավորությունը, որն ինքնին կարելի է բնութագրել որպես փոխլրացման քաղաքականության կատարյալ դրսևորում, զի հայոց մեկ պետությունը խորհրդարանական է, մյուսը` ամբողջապես նախագահական: Ի տարբերություն հարևան բռնատիրական խանության:

Բայց ամենախորհրդանշականն այս օրերին Մեհրիբանի նոր «խանումացումն» էր` յուր Հարբեցողի առաջին տեղակալ դառնալու ֆակտորով՝ ղարաբաղյան լեգիտիմ, բաց, հրապարակային, ժողովրդական հանրաքվեի ներքո, նույն օրը` նույն տարածաշրջանում տոտալիտարիզմի և ժողովրդավարության հրավառության ներքո, ինչն աշխարհը չնկատել չէր կարող:


Եվ վերջապես, ղարաբաղյան հիմնախնդիրն ունեցել և հետայսու ևս կունենա անչափ կարևոր բաղադրիչ հայոց համար. այն հայոց միասնականության սինթեզն է: Եվ որքան էլ քաղաքական ուժերն առաջիկայում սպասվող ընտրություններում միմյանց նկատմամբ լինեն անհանդուրժող (իսկ ռեյտինգային խիստ անհասկանալի ընտրակարգը այդ հնարավորությունը տալիս է), այնուհանդերձ, ղարաբաղյան խնդրի ղողանջը նրանց համահավասար տողանի է կանգնեցնելու ցանկացած պահի, ցանկացած ժամի:
Ինչպես եղավ նախորդ ապրիլին:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2554

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ